Wij zijn zo gewend aan onze verzorgingsstaat dat we niet meer weten waarvoor de sociale zekerheid in de eerste plaats dient. In elk geval niet om de middenklasse, die goed haar weg in het labyrint kent, te laten profiteren. Ook niet om langdurige werklozen te kweken. Of exorbitante pensioenen uit te keren. Ze was bedoeld om de armen een helpende hand te geven. Je kunt een zeilboot die aan lagere wal ligt niet meer op het water krijgen. Daar heb je een gunstige wind voor nodig.
Maar de sociale zekerheid is ontspoord. Politieke partijen spelen Sinterklaas en delen met kwistige hand noten uit aan wie het wil. Wat ze met de ene hand uitdelen, nemen ze terug met de andere, door de belastingsdruk te verhogen. En dat vrezen de Amerikanen. Het wetsvoorstel om 35 miljoen minderbedeelden betere zorg te verlenen werd afgeketst. Wat een onmensen zijn die Amerikanen toch.
Maar ze hebben goede redenen om sociale zekerheid op zijn Europees te vrezen.
Europeanen zijn lui geworden. Zelfs de europarlementairen werken hun verplichte 37,50 uren af en gaan dan naar huis. Ze houden niet meer van werken. Hun sociale vangnet beschermt ze tegen de risico’s van het leven. Het spoort ze zelfs aan om geen risico’s te nemen, want dit zou hun zekerheden schade kunnen aanbrengen. Waarom zou je zelfstandig worden als je weet dat een werknemer op zijn luie kont dubbel zoveel krijgt, zonder daar zelf moeite voor te doen. De vakbond doet dit voor hem in de plaats.
Angst voor mislukking stimuleert een mens wat een weerslag heeft op zijn milieu en het land waarin hij leeft. Dynamiek versus lethargie. Gelaten aanvaarden van je lot of er tegenaan gaan. Gemakzuchtige mensen presteren niet, of toch niet meer dan nodig. Ze zijn tevreden met hun lot. Ze zijn slaven van hun veiligheid geworden. Ze zijn verslaafd aan veiligheid en bescherming.
Die bescherming vraagt een enorm overheidsapparaat waar een kat haar jongen niet in kan weervinden. De ambtenaren horen niet tot het slag van mensen die hun handen uit de mouwen steken; ze zweren bij hun reglementen. Ze denken volgens het boekje.
Europeanen die wat in hun mars hebben stuiten al snel op een onverschillige bureaucratie. Hierdoor worden ze bijna gedwongen om hun succes in het buitenland te zoeken, en dus in het bijzonder in de Verenigde Staten. Daar is de sociale zekerheid ondermaats volgens de Europeanen.
Nu valt het best mee met het Amerikaanse zorgsysteem.
Alle beroepsactiviteiten in de VS zijn onderworpen aan de sociale zekerheid en werkgevers houden bijdragen af. De sociale zekerheid van de VS omvat diensten zoals uitkeringen bij pensioen, overlijden en invaliditeit en werkloosheid en sociale voordelen. De gezondheidsverzekering is steeds vrijwillig en bijgevolg niet algemeen gedekt door het socialezekerheidssysteem. Vele werknemers zijn echter gedekt door een groepsziekteverzekering die wordt afgesloten door hun werkgever. Onder bepaalde omstandigheden draagt de werkgever de kosten of worden ze verdeeld tussen werknemer en werkgever. Je hebt echter een bijkomende ziekteverzekering nodig aangezien vele medische behandelingen en geneesmiddelen niet gedekt zijn door zulke werkgeversverzekeringen. Je doet er dan ook goed aan de verschillende aangeboden stelsels te vergelijken aangezien de omvang van de voordelen erg verschilt van verzekeringsmaatschappij tot verzekeringsmaatschappij. Een ander groot voordeel van een bijkomende verzekering is dat je gedekt blijft indien je je job verliest. Je moet zelf voor je ziekteverzekering zorgen als je op onregelmatige basis als freelancer, interim enz. werkt.
De meeste gruwelverhalen vinden we in die sector terug. Ach, als je pech hebt, is het hier niet veel beter. Als je niet bij de sociale zekerheid geregistreerd bent, moet je ook heel wat afdokken om een ziekenfonds te vinden. Mensen moeten zich hier ook blauw betalen aan medicijnen die niet in de nomenclatuur van de ziekenfondsen zijn opgenomen. . En operaties blijven duur, al is het maar om de nazorg. Bovendien kun je niet kiezen uit verschillende stelsels.
Bovendien wordt onze zo geprezen zorgsector door belastinggeld gespijst, wat voortdurend ter discussie ligt en wordt verzorgingspersoneel niet verondersteld het werk neer te leggen, alsof ze eerder uit roeping dan uit noodzaak werken.
Er is heel wat frustratie in dit land, mensen die met hun plannen tegen muren aanlopen. Muren van papier, van reglementen. Je wordt bang om iets te beginnen, want je weet nooit waar dit toe kan leiden. België staat achter de Verenigde Staten in het lijstje van de beste landen om iets van je leven te maken. Qua zelfmoordcijfer staan we hoger. Hoe komt dit? We hebben toch een betere sociale zekerheid dan de Amerikanen?
Kennelijk is het geluksgevoel minder afhankelijk van de manier waarop de samenleving ons leven uitstippelt, dan wat we zelf met ons leven willen aanvangen. Persoonlijke ontwikkeling versus een veilig bestaan.
Amerikanen zijn dus minder beschermd dan Europeanen. Hoe komt het dan dat we zo weinig horen van emigrerende Amerikanen? Misschien wel naar Mexico of Hawaï, voor het goedkope leven en de zon, maar niet naar Europa. Misschien is Amerika toch aantrekkelijker dan Europa… Dat zullen de emigranten trouwens volmondig beamen. Ook als ze niet de sociale zekerheid krijgen zoals wij die genieten.
Nog een reden waarom de Amerikanen geen Europees model willen, is de vrees dat het met hun dynamiek gedaan zal zijn, dat ze de luie Europeanen zullen volgen. Dat de inventiviteit en de creativiteit die ze in hun land kunnen uitleven, zal stranden op een berg paperassen en het betuttelende opgestoken vingertje. Dat een hoop parasieten de samenleving zullen verzieken, dat de verkeerde groepen het meest zullen profiteren.
Als een Amerikaan mislukt, gooit hij zand erover en begint opnieuw. Europeanen bekijken mislukkingen met een meewarige blik. Was hij er maar niet aan begonnen… Eigen schuld, dikke bult.
Geef je mening op het forum van de Hartenvreter.
