Protest!

Het recht op protesteren zit in ons ingebakken. Geen ander land ter wereld houdt zoveel protestmarsen als België. Wij zijn historisch gezien altijd een volk geweest dat moet rouspeteren, dat moet kunnen klagen en verwijten rondstrooien. Al in de veertiende eeuw werd dat door buitenlanders opgemerkt. Een verdeeld volk dat in eendracht ruzie maakt.
Sinds de versoepeling van het migratiebeleid zijn er nieuwe protestgroepen bijgekomen. Ze komen uit landen waar openbaar protest verboden is en waar je in de gevangenis kunt belanden als je je mond opentrekt. Omdat ze dat in eigen land niet kunnen doen, doen ze het dan maar in hun gastland.
België is daarvoor uitstekend geschikt; er wordt kwistig met toelatingen gestrooid, omdat het protesterenhier nu eenmaal een verworven recht is en dus zorgen de voornamelijk links georiënteerde beleidsmensen ervoor dat ze die traditie niet breken.
Ik kan daar mee leven.
Maar er is nog een andere protestvorm: die van de migranten die hier een leven hebben opgebouwd, die hier geboren zijn en met hun land van oorsprong nog weinig of niets meer te maken hebben. Die de Belgische nationaliteit bezitten. En toch gaan ze de straat op. Welteverstaan niet in verband met Belgische mistoestanden, want daar trekken ze zich niet veel van aan, maar als er in hun oude heimat iets gebeurt wat niet door de beugel kan, schieten ze uit hun krammen.
Wij Belgen van de derde generatie en ouder bekijken dit fenomeen met argusogen. Wij begrijpen niet wat er gaande is. Hebben die mensen het hier niet goed? Waarom worden ze plots zo emotioneel als het om hun thuisland gaat en niet om het land waar ze hun leven met behoud van hun mensenrechten hebben leiden?

Wat zijn ze nu eigenlijk? Marokkaanse of Tunesische Belgen of Belgische Marokkanen en Tunesiërs? Wat willen ze eigenlijk, die paspoortbelgen? Willen ze terug en aldus België de rug toekeren, of zijn ze bang voor het leven van hun achtergebleven familie? Dan moesten ze maar niet wegvluchten en ze in de steek laten. Dan moesten ze daar blijven en voor hun rechten vechten. Of willen ze hun oude roots koesteren, wat die ook mogen zijn, en hebben ze nood aan een eigen identiteit die verschilt met de Belgische? Een identiteit die in dit land zero waarde heeft en alleen maar argwaan en onbegrip oproept bij de doorsnee bevolking.
Wij, Belgische Belgen, snappen het niet. Waarom moeten ze de boel op stelten zetten en hun stammenveten hier uitvechten? Waarom moeten ordediensten de straat op om ze in het oog te houden, terwijl ze beter werk zouden kunnen doen, en waarvoor wij nota bene belastinggeld moeten afdokken?
Weten de Marokkaanse Marokkanen en de Tunesische Tunesiërs wel of hun thuisland de expats ernstig nemen? Die hebben eigen hun volk toch de rug toegekeerd. België is ver weg voor de Maghrebs. Ik vrees dat hun interventies enkel zullen leiden tot nog meer immigratie. België blijft het land waar ezeltje strek je, tafeltje dek je spreekwoordelijk is.
Make up your mind, migrantenbelgen, je kunt niet van twee walletjes blijven eten.

Geef je mening op het forum van de Hartenvreter.