Brussel is ook de historische hoofdstad van Vlaanderen, een dubieuze eer als we zien dat het Brusselse gewest uit zijn voegen barst door de constante toevoer van immigranten die natuurlijk enkel Frans praten. De logische oplossing zou moeten zijn dat Vlaanderen Brussel loslaat. Dan is ook het politieke gekibbel van de baan. Brussel heeft al zijn eigen minister-president en parlement. De infrastructuur is er.
De overwinning van het Vlaamsnationalisme in 2010 bracht in het zuiden een dramatisch schokeffect teweeg. Wallonië begrijpt Vlaanderen niet meer. Na 180 jaar schijnbare samenwerking blijkt nu dat Vlaanderen (concreet gezien een derde van de Vlaamse kiesplichtigen) een blok kan vormen en zich tegen België als eenheidsstaat keert. België blijft voor de Walen het enige bindmiddel voor de beide volksstammen en daarin hoort het Frans de boventoon te houden. Zelfs na bijna honderd jaar officiële erkenning van beide landstalen (en na de Eerste Wereldoorlog kwam ook Duits erbij) hebben de meeste Walen lak aan de Vlaamse taal, dat voor de ouderen nog altijd synoniem is met een inferieure cultuur.
De verschillen drijven boven. Er is geen ontkomen aan: Vlaanderen is sinds 2010 ontvoogd en gooit zijn boeien af.
Als er geen goed compromis wordt gevonden, zullen er weer eens verkiezingen moeten komen.
Er zijn daarbij een viertal mogelijkheden.
De NV-A kan geen gezichtsverlies lijden. Als de partij, en de andere Vlaamse partijen, opnieuw toegevingen doen, is het gedaan met de NV-A, eens en voor altijd. De verkiezingen zullen beslissend zijn: ofwel blijft de NV-A opnieuw groeien, wat dan de confederale scheiding onherroepelijk maakt, ofwel lijdt ze een ontzaglijk verlies en blijft alles bij het oude. Wallonië en Brussel zullen dan verlicht adem halen, de dreiging van de splitsing is afgewenteld en business as usual.
Een andere mogelijkheid: het Vlaams Belang wint veld en vormt een coalitie met andere nationalistische partijen. Het VB, dat de republiek in het vaandel heeft, zal daardoor in een lastig parket komen. Moet de monarchie verdwijnen? Moet Brussel ingepalmd worden? Moet Vlaanderen een soevereine natie worden?
Het is twijfelachtig. De Vlaamse aard is bedachtzaam, katje uit de boom kijken, liefst potje dicht houden, en een land dat voor 80 % uit eigendommetjes bestaat zal niet zo snel revolutie preken.
Nog een mogelijkheid: aansluiting bij Nederland, vanuit de romantische gedachte dat Vlaanderen en Nederland vroeger een organisch geheel vormden. Maar dat is definitief verleden tijd. Wat meer uitleg daarover.
Nederland heeft, sinds het einde van de achttiende eeuw een natie werd, een gemeenschapsgevoel (het Oranjegevoel) ontwikkeld, dat in Vlaanderen niet bestaat. De Vlamingen, Brabanders en Limburgers bleven tot diep in de negentiende eeuw afzonderlijke gebieden die met elkaar weinig cultureel contacten hadden en elkaars dialecten niet verstonden. De Belgische nationaliteit was de grootste gemene deler en de Franse taal was het bindmiddel. Dit was mogelijk omdat Frankrijk daar achter zat. De Brabantse omwenteling werd in het Vlaams gevoerd, maar de financiering en de politieke vorming werden door Frankrijk geregeld. Wij zijn nog altijd een semi-Frans gewest. Onze cultuur is Frans gericht, onze meesters praten Frans onder elkaar en ons toetsenbord komt uit Frankrijk.
Nu kan dit als een schok overkomen, maar Vlaanderen is historisch gezien meestal een onderdeel van Frankrijk geweest en Frans was altijd de voertaal van de Vlaamse adel (en trouwens ook in de rest van Europa). De romantische taalstrijd creëerde een kunstmatig Vlaanderen dat verzweeg dat er sinds 1585, het beginjaar van de scheiding tussen Noord en Zuid, geen Vlaanderen meer bestond. Vlaanderen werd een wingewest van het buitenland, van Spanje, Oostenrijk, Frankrijk, 15 jaar Nederland en tweemaal 4 jaar Duitsland.
Het protestantisme, dat in de Westhoek was begonnen, en dat door een groot deel van de Vlaamse elite werd omhelsd, week uit naar het Noorden, waar het de Hollandse gouden eeuw inluidde. Nederland heeft sinds de vrede met Spanje de Schelde afgesloten waardoor het haar internationale handel kon ontwikkelen. We mogen er misschien wel trots op zijn dat de geroemde V.O.C. door geëmigreerde politiek incorrecte Vlamingen werd gesticht. Hoewel de Nederlanders de eer opeisen.
Vlaanderen echter werd het prooi van de bezetters.
Dit had enerzijds dramatische gevolgen. Het land werd door het Vaticaan overgenomen en van meet af aan als een bufferzone gebruikt tegen de dreiging van het protestantse Engeland, Nederland en Duitsland en het katholieke Frankrijk en Spanje. De inquisitie vierde hoogtijd. De besten onder het volk werden vermoord, verbannen en uit hun rechten ontzet, of kozen waar voor hun geld en gingen in dienst van de bezetters. Onze bekendste collaborateur uit die tijd is ongetwijfeld Peter Paul Rubens. Het overschot werd weggepikt door het Vaticaan om een priesterlijk ambt te vervullen. Door het celibaat konden die veelbelovende personen zich niet meer voortplanten, waardoor het intelligentiequotiënt aan de top enige punten zakte.
Het was niet alles slecht. De vreemde mogendheden maakten graag gebruik van de Vlaamse werklust en boden ons daardoor een gegarandeerde afzetmarkt, gericht op de katholieke landen, waardoor we relatief weinig economische armoede hebben gekend, terwijl Nederland, door zich koppig aan zijn onafhankelijkheid vast te houden, heel wat ups en downs heeft ervaren. Vandaar de spreekwoordelijke Bourgondische leefwijze van de Belgen en de zuinige leefwijze van de Nederlanders.
België is het product van de industriële revolutie. Een kleine groep zakenlui, financiers en industriëlen lag aan de basis van de stichting. Ze kwamen hoofdzakelijk uit Brussel en het zuiden. Hun doel was Nederland af te schudden want koning Willem had het niet zo op met de nieuwe industriële gedachte en hield zich liever met geldgewin bezig.
Ze sloten geheime pacten met Frankrijk, dat spijts de Napoleontische nederlaag zich nog altijd een wereldmacht beschouwde, en een kans zag de eeuwenoude bufferzone voor zichzelf te gebruiken. Frankrijk zorgde voor de financiering van de Belgische omwenteling in ruil voor de Belgische export. Daarna begon de opgang van het land. Deze vond voornamelijk in het zuiden plaats, waar de grondstoffen zich bevonden.
Doordat er meer opleidingen nodig waren om de steeds ingewikkelder machines te ontwerpen, te onderhouden en te bedienen, was het logisch dat de beste scholen in het zuiden lagen. Hier ontwikkelde zich dan ook een links gedachtegoed dat sindsdien tot een strijdlustig Wallonië heeft geleid, waarvan later ook Vlaanderen profiteerde.
De opgang van Wallonië heeft Vlaanderen geen windeieren gelegd. De Vlamingen konden profiteren van de sociale vooruitgang die in Wallonië begon. De sociale zekerheid die de plaats innam van de kristelijke naastenliefde. De sociale druk van de Kerk die plaats ruimde voor een liberaal staatssysteem. Wallonië heeft Vlaanderen gered uit een neerwaartse spiraal. In ruil daarvoor moest onze elite een Franstalige opvoeding krijgen.
Onze top werd dus Belgisch. De woorden Vlaams en Vlaanderen verdwenen uit het Belgische vocabularium. Wij waren Belgen en werden als dusdanig aan de wereld voorgesteld. Het Belgische beleid was erop gericht van Vlamingen en Walen Belgen aan te maken. Wallonië schikte gemakkelijker zich in de regeling, omdat de meeste beleidsmakers uit het zuiden of uit het verfranste noorden kwamen. Voor het buitenland werd België een Franstalig land.
Apart daarvan bleek België, dankzij zijn status van soevereine natie, van meet af aan een succes. Het slaagde erin de tweehonderd jaar oude Nederlandse blokkade van de Antwerpse haven op te heffen waardoor het nieuwe land van de intercontinentale handel kon profiteren. Het hielp bijvoorbeeld de Amerikaanse burgeroorlog waar het aan beide zijden wapens en textiel leverde.
Het kreeg een eigen kolonie in Afrika (eerst was sprake van de Filippijnen maar Amerika stak daar een stokje voor). Het werkte zich op als eerste industriële natie op het Europese continent. Het was het vijfde rijkste land ter wereld rond 1900.
Onze uitstraling kent twee tijdlijnen: de Vlaamse tot het einde van de zeventiende eeuw, en de Belgische vanaf 1830. België heeft een aantal coryfeeën teweeggebracht die zich in de Franse taal uitdrukten. De enige Nobelprijs voor de literatuur was een Franstalige Vlaming. Vlaanderen en Wallonië hebben geen uitstraling; het zijn Europese regio’s. Als buitenlanders iets over de gewesten weten, komen ze onveranderlijk op België terecht.
Intussen begon Vlaanderen de Franse boeien stilaan en bijna onmerkbaar van zichzelf af te stoten. Het had door de eeuwen zijn eigen aard overeind kunnen houden, dankzij zijn culturele isolatie, paradoxaal dankzij de Nederlandse scheiding tot stand gekomen, en het talent om zich naar de heersende wind te keren, en toen de verfransing dreigende vormen begon aan te nemen, reageerde de Vlaamse elite, ook als ze Frans sprak, opstandig. Het ontdekte zijn illustere geschiedenis en begon het Nederlands te propaganderen. Het duurde niet lang voor iemand naar de koning holde en geschokt uitriep: Sire, il n’y a pas de Belges.
Er gingen nog twee wereldoorlogen vooraf en een geleidelijke opgang van het Vlaamse bewustzijn, die mits politieke toegevingen aan Wallonië wat meer armslag kreeg.
Nu lijken we op een keerpunt in onze nationale geschiedenis te zijn gekomen. Een derde van de Vlaamse kiesplichtigen keert zich af van de Belgische aanpak. Ze willen niet meer door België betutteld worden en Wallonië blijven subsidiëren. Wallonië, dat na de teleurgang van de oude industrieën, een verzorgingsstaat werd, wil daar niets van weten. Het wil wel van de Vlaamse welvaart mee-eten, maar niet door Vlaanderen beheerst worden.
Ook Nederland snapt die hele poespas niet en is daar ook niet in geïnteresseerd. Een aansluiting bij Nederland zou voor beide gemeenschappen een culturele schok betekenen, en vooral voor de Vlamingen, want wij voelen ons daar in het noorden niet erg thuis. Onze beschaafde taal lijkt in Nederland niet zo beschaafd als we dachten, en we hebben ook niet dat chauvinistische zelfbewustzijn dat de Nederlander als een tweede huid draagt (en waar wij ons soms over ergeren). Nederlanders zijn kuddebeesten, Belgen zijn individualisten.
Vanzelfsprekend waardeert Vlaanderen dit en geeft als dank Brussel aan het zuiden cadeau. In de plaats daarvan stoppen we met de kapitaaloverdracht en worden we weer wat rijker.
Voor de Vlamingen zou dit het einde van een schandvlek zijn. Brussel is een Franstalig eiland in een Vlaams sprekend land. De Walen krijgen er een miljoen inwoners bij en kunnen dus op gelijke basis met de Vlamingen onderhandelen. De onrechtvaardige verhoudingen worden weggewerkt.
Vanuit Belgisch standpunt gebeurt er eigenlijk niets. Wij blijven Belgen.
De Belgische nationaliteit is trouwens geen loos woord. Na 180 jaar vrijwillig of gedwongen samenleven hebben beide gewesten een soort van Belgische reflex ontwikkeld. Zowel Vlamingen als Walen blazen niet graag van de toren, omdat ze in de loop van de eeuwen geleerd hebben dat hun enige kans op overleving, omringd door sterkere mogendheden, berust op zwijgen en zweten en achterpoortjes openlaten.
Wat er ook gebeurt, het moet snel gaan. België begint stilaan af te glijden naar een ongecontroleerd en ongecoördineerd land, dat vierkant draait en door zijn ingewikkelde politieke structuur het zelf niet meer weet. Dit is nefast voor de economie en de internationale uitstraling, waar het tenslotte moet van hebben omdat de welvaart grotendeels uit de export komt.
Ach, we moeten nu eenmaal water bij de wijn doen. Rusland moet jaarlijks winters trotseren van gemiddeld min 20. Amerika zit met 35 miljoen mensen opgescheept die ze niet kan onderhouden. China moet anderhalf miljard Chinezen onder de duimen proberen te houden. Afrika zit nog in onze duistere middeleeuwen. Enzovoort. Misschien zijn onze problemen maar klein grut daarmee vergeleken.
Wie over onze coryfeeën wil lezen, kan dit doen op de website van famous belgians. De helft daarvan gaat wel over onbeduidende sportfiguren, maar er zitten toch ook pareltjes bij.
Geef je mening op het forum van de Hartenvreter.
